Art. 23 k.c. wylicza dobra osobiste. Jest to jedynie katalog przykładowy i pozostaje otwarty. Z analizy orzecznictwa wynika, że najczęstszymi i nie wymienionymi w przywołanym przepisie dobrami korzystającymi z ochrony to kult, pamięć, nazwisko, wizerunek. I tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 13.07.1977 r. stwierdził, że „dobrem osobistym człowieka jest również kult pamięci jego bliskich zmarłych”. Natomiast w orzeczeniu z dnia 31.03.1980 potwierdził, że „prawo do pamięci o osobie zmarłej stanowi dobro osobiste osób najbliższych zmarłego”.
Mamy do czynienia ze strefą uczuciową, emocjonalną, która stanowi przedmiot ochrony prawnej na podstawie art. 23 i 24 k.c. Należy wspomnieć, że „pamięć” i „kult” to oddzielne od siebie pojęcia w katalogu dobra osobistego. „Pamięć” sięga do strefy uczuciowej a zatem jego charakter jest niematerialny. Przejawia się w pozytywnej ocenie zmarłego, utożsamiania się z jego spuścizną, dobrym imieniem, nawiązuje do więzi rodzinnej i jej tradycji. Ma na celu ochronę godności, honoru. Natomiast „kult” ma przełożenie materialne, dotyczy realizacji dobra zmarłego, np. w postaci propagowania czynów zmarłego.
