Nie jest wystarczające określenie, że legitymację czynną do ochrony dóbr osobistych osób bliskich posiada osoba bliska. W tym zakresie powinniśmy posiłkować się jeszcze obowiązującą ustawą o cmentarzach i chowaniu zmarłych, a mianowicie art. 10. Zgodnie z tym przepisem prawo pochowania zwłok ludzkich ma najbliższa pozostała rodzina osoby zmarłej, a mianowicie: pozostały małżonek, krewni zstępni, krewni wstępni, krewni boczni do czwartego stopnia pokrewieństwa, powinowaci w linii prostej do pierwszego stopnia. Jest to jednak minimalny zakres podmiotowy. To sąd rozstrzygający sprawę w pierwszej kolejności będzie zobowiązany każdorazowo ustalać zakres osób uprawnionych.
Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 31.03.1980 r. uznał, że „zakres podmiotowy prawa do ochrony pamięci i kultu po zmarłej osobie jest szeroki, a prawo to przysługuje wszystkim członkom rodziny i bliskim, którzy konkretne działanie osoby trzeciej mogą uznać za naruszające ich prawo do pamięci o osobie zmarłej jako dobrym i prawym człowieku”. Natomiast ten sam sąd w orzeczeniu z dnia 23.09.2009 r. wskazał, że „podmiotem dobra osobistego w postaci pamięci i kultu osoby zmarłej mogą być różne osoby o zróżnicowanej sferze odczuć związanych ze zmarłym. Prawo to może mieć ponadto zróżnicowaną treść. Czynnikiem wpływającym na ustalenie zakresu ochrony są między innymi subiektywne elementy w postaci szczególnych okoliczności sprawy oraz stopnia zażyłości między członkami rodziny. Co do zasady, za mającą podstawę wydaje się twierdzenie, że większy zakres ochrony należy przyznać osobom mającym bliższy stopień pokrewieństwa”.
